■ استواری بخش عمومی

در جاده پرپیچ و تابی که نامش زندگی است، عده ای به خواب رفته اند.این ها به یقین، منتظر نیستند. خواب، به چشم کسی که چشم بهراه است، راه ندارد.در جاده پرپیچ و تابی که نامش زندگی است، عده ای مشغول بازی اند.این عده بی تردید منتظر نیستند. کسی که چشم و دلش منتظراست، دست و دلش به بازی نمی رود.در جاده پرپیچ و تابی که نامش زندگی است، عده ای به ساخت وسازمشغولند. این کارگران  که  –فقط- مشغول کارند، نه در حال و هوایانتظارند و نه گوش به زنگ ظهور. کسی که منتظر ظهور است،رحل اقامت نمی افکند و بساط ماندن پهن نمی کند.در کنار جاده پرپیچ و تابی که نامش زندگی است، عده ای نشسته اند،سردرگریبان فرو برده اند و زانوی غم در بغل گرفته اند. این عدهخسته تر، درمانده تر و مایوس تر از آنند که منتظر بمانند.درکنار جاده پرپیچ و تابی که نامش زندگی است، عده ای مغازه ای زده اندو دکانی گشوده اند و مشغول کاسبی شده اند. اینان فقط چشم انتظارمشتری اند و رونق بازارشان در بستن چشمِ انتظار مشتری است.در جای جای جاده پر پیچ  و تابی که نامش زندگی است، دسته ها وگروه های مختلف از هر ایل و قبیله و حزب و تیره وطایفه ای، نشانه ایگذاشته اند. عَلمی برافراشته اند، پرچمی به دست گرفته اند،حدود وثغوری رسم کرده اند و دکانی و دستگاهی به هم زده اند. هر کدام ازاین احزاب، چنین گمان یا وانمود می کنند که خود، حقیقت محض اندو دیگران-همه ی دیگران- باطل مطلق.اینان، مصداق بارز و روشن  و تمام عیارند برای آیه «کل حزب بما لدیهم  فرحون.هرکدام از این جماعت مختلف و گوناگون، کل خلایق را به دو دسته خودیو غیرخودی تقسیم کرده اند و هر کس را در خیام خود ندیده اند، لاجرمنامش را درفهرست دشمنان خدا و پیامبر و مردم جا داده اند. اینان ازسخن«الطرق الی اللهبعدد انفاس الخلائق» چنین فهمیده اند که تنها از یکمسیر به خدا می توان رسید و آن همان مسیری است که خود راهبری می کنند.  برگرفته از سخنان استاد سید مهدی شجاعی