■ به خودت دروغ بگو بخش عمومی

برای خوب بودن یاد گرفته ام که گاهی باید دروغ گفت، دروغ های خیلی شاخدار، آنقدر بزرگ که گاهی خودت هم باورت نشود و از خودت بپرسی آیا این من هستم؟! و باورت نشود که آنقدر بزرگ شده ای که می توانی دروغ بگویی، دروغ های خیلی بزرگ. من یاد گرفته ام به خودم دروغ بگویم، دروغ های قشنگ و رنگین کمانی.

من به خودم یاد داده ام که باید خیلی از مواقع ادا درآورد، ادای آدم های دیگر را، ادای آدم­های مهربان را، آدم های شجاع را، آدم های راستگو را، آدم هایی که دروغ روی دلشان نمی چرخد و اگر به زبان هم بیاید، چند دقیقه بیشتر طول نمیکشد تا خودشان را لو دهند، آدم هایی که دلشان ضعف می رود برای آنکه دل دیگری را شاد کنند، که وقتی می بینند با کار کوچکی که هزینه ی زیادی ندارد، یک عالمه چراغ توی دل و لب های کسی روشن میشود، می شوند مخترع عشق های بزرگ، آدم هایی که برای محبت کردن، نگاه نمی کنند که تو به چه زبانی صحبت میکنی، قیافه ات چه نمره ای است، قدت چند سانت است و ماهی چقدر خرج میکنی و برای روز تولد چقدر هزینه می کنی برای کادو خریدن، آدم هایی که برای محبت چرتکه نمی نمی اندازند را می گویم! آدم هایی که فرقی نمی کند برایشان، پیر یا جوان، آشنا یا غریبه، وقتی بار سنگینی را حمل می کند و دو تا دست بیشتر ندارد، دست هایش را به او قرض می دهد، نه، دست هایش را به او می بخشد و هم مسیر او می شود و بعد.... مسیر رفته را برمی گردد. آدم هایی که دلشان منقبض می شود برای دختری که در دل پاییز، هنوز کفش تابستانه می پوشد. آدم هایی که تکیه کلام های خودشان را دارند که با وسواس انتخابشان کرده اند و تو وقتی آنها را میشنوی، لبخند می زنی، تکیه کلام های ساده اما دلچسب. آدم هایی که سخت میگیرند دنیا را اما نه برای دیگران، بلکه برای خودشان و سعی عجیبی دارند تا مبادا بر باری شوند بر سنگینی دنیا. آدم هایی که کمتر اشکشان را میبینی اما می دانی که دل نازکی دارند و دردهایشان را یک جا می چپانند توی یک بقچه و فقط پیش کسی که محرم مطلق است، بازش می کنند و هل می شوند وقتی کسی این خلوت دو نفره را می بیند. من این آدم ها را به حد اعلای حسادت دوست دارم.
منبع: ؟