■ بودا تو راست میگفتی اما بخش عمومی

بودا با صدایی شمرده حرف میزد. آرام و مطمئن.

تو گویی راز هستی را یافته است و میکوشد در قالب ساده ترین کلمات آن را بیان کند.

مردم پشت به پشت ایستاده بودند.

گفت: دنیا یعنی رنج. هر لذتی رنجی در پی دارد. شادی دل سپردن،عذاب دل بریدن را به همراه دارد و چنین است هر دلبستگی: دل نبندید تا طعم رنج را نچشید.

سنگریزه ای را برداشت و بر روی زمین حک کرد:

به هیچ چیز دل نبندید. به هیچ انسانی. به هیچ چیز٫ حتی یک شی بی‌جان.

بلند شد. آرام آرام گام برمیداشت و در میان بهت مردم دور می شد. ناگهان ایستاد. بازگشت. سنگریزه ای را که با آن جملات حکیمانه اش را نوشته بود، برداشت و در جیب نهاد. به یادگاری سخنرانی مهمی که برای مردم در آن مکان داشت…

روزنوشت های محمد رضا شعبانعلی